JAK CIERŃ

Otuliłam Cię swoją miłością

Czułymi ramionami powiodłam ku śmierci

Przedostatni wers życia uczyniłam miłym

A potem...

Zostawiłam Cię...

Samego...

Z Twoim własnym bólem...

UPOJENIE

Łzy mi się leją jak wino
jedno i drugie to grzech

Gorzko się śmiejąc
Upajam się własnym smutkiem

Nie pozbawię się niczego

NIE W PORĘ?

Wiatr przywiał ziarenko

Przytuliłam je do serca

Ogrzałam ciepłem uczucia

Zrosiłam duszy namiętnością

Patrzyłam jak wzrasta

Jak wychyla się pąk kwiatu

Nie dane mu było zakwitnąć

Patrzyłam jak umiera

Pojawił się za późno…?

A może za wcześnie...?

ZAGUBIONA MELODIA

Gdzieś..., nad Atlantykiem
Dzień złączony z nocą
W sześciogodzinnym, podwójnym staccato
Osobny wygrywa  rytm

TU-KU-TU-KU, TI-KE-TI-KE

Gdzieś..., nad Atlantykiem
Słowa wirują w przestrzeni
Nie wiedząc po co i dlaczego
Obiecując wiele, zabijają czas

TA-KA-TA-KA, DA-GA-DA-GA

DO POSZUKIWACZA

 
Czeluść duszy
Głęboka otchłań
Plątanina tajemnic i myśli

Lalki bez głów 
Misie bez oczu
Diamenty w błocie
Stare monety
Śmieci i skarby
Magnes ze złota

Stój!
Patrz i pamiętaj
Słuchaj w ciszy, tych co ślepi...