Nocą w bocianim gnieździe
Siadam z butelką wina
Pijana zapachem kwiatów i trunkiem
Prostacko piję z gwinta
Gadając z Księżycem
Jesteśmy tam razem
Ja, ona i Księżyc
Śmieję się z siebie
Księżyc puszcza do mnie oko w ciszy
Płaczę nad sobą
Ona mnie pociesza
Odkrywając dno
Jesteśmy tam razem
Ja, ona i Księżyc
To smutek?
Nie wiem...
Zamykam czas
Trzaskając z hukiem drzwiami duszy
Przyskrzyniłam palce...
Wracamy osobno
Ja, ona i Księżyc
Droga przez las
Prowadzi wgłąb siebie
Milczenie nie jest niedopowiedzeniem
Zobaczysz niewidzialne
Kiedy będziesz cicho
Otwieram oczy
Uśmiecham się
Będę żyć wiecznie
Tak!
Śmierć jest odległa
Jest gdzie indziej
W zupełnie innym miejscu
Nie...
Oto jest przede mną
Poważna i cicha
Nie ma sensu uciekać...
Dziękuję Ci Panie, że jesteś
Jesteś moją nadzieją
Nadzieja, to, to drugie
Wiarę już mam
Czekam na to trzecie
Ale bez nadziei
Nadzieja jest na resztę
Trochę się Ciebie boję
Czy kocham?
Nie wiem...
Chcę się w Ciebie wtulić
Ogarnij mnie całą
Daj spokój i ukojenie
Wiem..., to nie koncert życzeń
Mimo to dziękuję...
Dziękuję z góry, bo wierzę
Wierzę we wszechmoc wszechmocy...
Nad bocianim gniazdem noc...
Rozpylam kropelki srebrnej farby
Rzucam gwiazdy na granatowe płótno nieba
Tworzę kolaż z Księżyca, Wozów i chmur
Zaglądam w przeszłość
Czekam na natchnienie
Czekam na słowa
Chcę uchylić rąbek tajemnic życia
Na próżno
Już świta
